Kupując różne produkty, widzimy, że na opakowaniach zamieszczone są różnorodne informacje. Część z nich w postaci słów, część jako symbole w postaci obrazków. Niektóre z nich są szczególnie ważne i niosą informację cenną zarówno dla nas, jak i naszego zdrowia – a także dla środowiska. Tak właśnie jest w przypadku certyfikatu FSC. Czym on jest i co oznacza certyfikat FSC? Postaramy się znaleźć na to pytanie odpowiedź w poniższym artykule.
Certyfikat FSC to międzynarodowo uznawane odznaczenie, które umieszczane jest na produktach w postaci znaku towarowego. Znak ten jest świadectwem, że produkt pochodzi z surowca uzyskanego z lasu posiadającego certyfikat. Można znaleźć go zarówno na produktach drewnianych, np. na meblach, książkach, instrumentach muzycznych, a także opakowaniach papierowych, np. tackach na przekąski czy kubkach, jak i produktach pochodzenia leśnego – jak kauczuk, syrop klonowy czy orzechy brazylijskie. Litery FSC to pierwsze litery pochodzące od słów Forest Stewardship Council, co w tłumaczeniu na język polski oznacza Radę Zarządzania Lasami.
FSC to międzynarodowa organizacja non-profit, która opiera się na członkostwie i której zależy na zrównoważonym wykorzystaniu lasów na świecie. Dba o odpowiedzialne zarządzanie surowcami leśnymi z korzyścią zarówno dla środowiska, jak i społeczeństwa. Certyfikat ten widnieje na produktach, które spełniają wymagania i jest przedstawiany w postaci drzewka, u którego dołu znajdują się właśnie te trzy litery FSC. Certyfikat FSC, jest dowodem na to, że materiały, które zostały użyte, pochodzą z lasów prowadzonych zgodnie z zasadami ekologii i z zastosowaniem dobrych praktyk odpowiedzialności społecznej w procesie produkcyjnym i całym łańcuchu dostaw. Z roku na rok coraz więcej firm ze świadomym zarządem u kierownictwa, starając się go otrzymać, dokonuje zmian ważnych dla całego świata.
Aby uzyskać certyfikat FSC, należy zgłosić się do akredytującej jednostki certyfikującej w celu otrzymania niezbędnych informacji i aktualnych wymogów. Zgłoszenie takie zwane jest wizytą wstępną. Następnie firma ubiegająca się o certyfikat FSC musi spełnić wymagane przez FSC standardy, by podejść do audytu, który ma na celu weryfikację zgodności firmy z wymogami. Po pozytywnym audycie następuje sporządzenie raportu z wnioskiem o wydanie certyfikatu. Certyfikat FSC wydawany jest na okres pięciu lat, a firma, która może się pochwalić jego posiadaniem, musi liczyć się z corocznymi kontrolami w postaci audytu okresowego, który sprawdza zgodność z wymaganiami potrzebnymi do utrzymania certyfikatu. Jak widać – zdobycie certyfikatu i utrzymanie go jest pracochłonnym i wymagającym procesem. Ta formuła pozwala na dogłębne skontrolowanie i sprawia, że certyfikat FSC jest odznaczeniem prestiżowym, wyróżniającym firmę na tle konkurencji.
Na koszt certyfikatu FSC wpływa kilka zmiennych, dlatego wydatki, które muszą ponieść organizacje, starające się o jego otrzymanie, mogą się różnić miedzy sobą. Do zmiennych należy między innymi wielkość organizacji, złożoność produkcji, usług bądź sprzedaży czy pochodzenie surowca, a także ilość zleceń zewnętrznych. Kosztami będą także zmiany, jakie muszą zajść w organizacji w celu dostosowania do wymagających kryteriów. Przedsiębiorstwo ubiegające się o certyfikat FSC musi liczyć się z kosztem samej certyfikacji, opłaty licencyjnej na rzecz organizacji FSC i rocznej opłaty administracyjnej. Ponadto firma poniesie dodatkowe koszty np. za dojazd audytora do organizacji.
Warto kupować produkty oznaczone certyfikatem FSC, ponieważ korzystając z nich, mamy pewność, że pochodzą z legalnych źródeł. Kupując produkty opatrzone znakiem FSC wspieramy organizację, która dba o to, by lasy przetrwały i miały się dobrze. Certyfikat ten powinien wzbudzać i wzbudza zaufanie konsumentów na całym świecie. Kupowanie produktów, na których widnieje certyfikat FSC to oczywisty wybór dla ekologicznych konsumentów, a wybieranie go świadczy o ich świadomości i wrażliwości.
Jako konsumenci mamy wpływ na to, jakie produkty wybieramy. Im częściej będziemy decydować się na rzeczy oznaczone certyfikatami świadczącymi o rzetelnym, uczciwym, ekologicznym pochodzeniu, tym więcej będzie ich na rynku. Jeśli ekologiczny trend będzie coraz bardziej popularny – więcej firm będzie się starać na przykład o certyfikat FSC. Na rynku znajdziemy produkty z certyfikatem FSC z trzema różnorodnymi etykietami: FSC 100%, FSC recycled, FSC Mix. Certyfikat FSC 100% poświadcza, że drewno użyte w tym produkcie w 100 % pochodzi z lasów z certyfikatem FSC. Certyfikat FSC recycled oznacza, że surowiec, którego użyto w produkcie, pochodzi z ponownie użytego materiału. Certyfikat FSC Mix z kolei oznacza kombinację dwóch poprzednich możliwości lub oznacza, że użyto kontrolowanego drewna, które pochodzi z miejsca, w którym dba się o ochronę środowiska naturalnego. Kiedy mamy wybór między różnymi produktami, te z certyfikatami powinny przyciągnąć naszą uwagę ze względu na korzyści, jakie niosą nie tylko dla nas, ale także dla otaczającego nas środowiska i jego przyszłości.
JUŻ JEST! UNIPACKowanie – czyli monitoring dostawy zamówienia z Warszawy i okolic z przewidywaną godziną dostawy.
Mamy dobrą wiadomość dla klientów z terenu aglomeracji warszawskiej – uruchomiliśmy monitoring dostawy zamówienia. Dzięki mailowemu powiadomieniu i opcji umożliwiającej śledzenie przesyłki każdy klient z tego obszaru wie, kiedy otrzyma zamówione u nas produkty.
Idea rozwiązania jest bardzo prosta. Z chwilą zapakowania zamówienia do jednego z naszych samochodów, klient otrzymuje e-mail z informacją, że opakowania, na które czeka, właśnie do niego wyjeżdżają. W wiadomości znajduje się też informacja o przewidywanej godzinie dostarczenia zamówienia oraz link do mapy, na której może śledzić przesyłkę. Prawdopodobnie UniPack jest pierwszą firmą z branży, która prezentuje informację na temat godziny dostawy swoich produktów aktualizowanej cyklicznie na podstawie natężenia ruchu.
Nowe udogodnienie w obsłudze klienta to UNIPACKowanie. Rozwiązanie ułatwia klientom codzienną pracę, a monitoring dostawy zamówienia to dodatkowa pomoc w prowadzeniu biznesu i szybki dostęp do ważnej informacji.
Wiemy, że komunikat o tym, kiedy, o której godzinie kierowca dostarczy zamówione produkty, może być bardzo pomocny. W większości przypadków taka wiedza usprawnia pracę, pozwala lepiej zarządzać zespołem lub po prostu umożliwia koordynację odbioru zamówienia nawet spoza miejsca odbioru dostawy – podkreśla Piotr Sałański, Dyrektor ds. Marketingu i Sprzedaży w firmie UniPack.
Usługę UNIPACKowania po raz pierwszy zaprezentowaliśmy podczas targów EuroGastro, we wrześniu 2021 r. Jest ona dostępna tylko dla klientów z Warszawy i okolic, ponieważ opiera się na naszej firmowej flocie dostawczej. Niezmiennie jednak zachęcamy wszystkich klientów, także z miejsc spoza aglomeracji warszawskiej, do kontaktu z opiekunami handlowymi w przypadku jakichkolwiek pytań dotyczących realizacji zamówienia.
Zewsząd otaczają nas rzeczy, a każda z nich wykonana jest z różnych surowców. Papier, plastik, szkło – towarzyszą nam na każdym kroku. Tworzywa sztuczne, m.in. przez niskie koszty produkcji, stanowią coraz większą część z nich. Wszystkie te rzeczy prędzej lub później – a obserwując rosnący konsumpcjonizm i stale powiększającą się populację ludzkości, raczej prędzej – wylądują na śmietniku. Rosnąca góra śmieci stanowi jeden z najbardziej palących problemów współczesnego świata. Czy jest jakieś ekologiczne rozwiązanie dla tego problemu? Przyjrzyjmy się bliżej temu zagadnieniu.
Biotworzywa to szerokie pojęcie, które mieści w sobie trzy grupy materiałów. Aby produkt został zaliczony do tych spod znaku “bio” musi spełnić jeden z dwóch warunków: musi być biodegradowalny lub zostać wyprodukowany z naturalnych surowców. Do biotworzyw należą więc po pierwsze biodegradowalne i kompostowalne tworzywa, które zostały wyprodukowane z materiałów naturalnych, odnawialnych, jak na przykład talerze z trzciny cukrowej. Druga grupa to tworzywa sztuczne, które zostały wykonane z nieodnawialnych źródeł, jak na przykład ropa naftowa, ale podlegają biodegradacji. Po trzecie – nazwa biotworzywa odnosi się do materiału, którego pochodzenie jest naturalne, ale nie podlega on biodegradacji.
Ten podział ze względu na kryterium pochodzenia i poziom rozkładu uznawany jest przez większość, aczkolwiek budzi wśród niektórych kontrowersje z powodu niekompostowalności lub użycia materiałów nieorganicznych. Ponieważ wszystkie wyprodukowane przez człowieka rzeczy z plastiku dalej istnieją, a jedna trzecia corocznej produkcji zanieczyszcza ziemię, biotworzywa mogą być ratunkiem w rozwoju ludzkości bez zasadnych, a jednocześnie męczących nieustannych wyrzutów. Trudno w to uwierzyć, ale biotworzywa są starsze od konwencjonalnych tworzyw sztucznych. Niestety – z powodu wojny prace nad wykorzystaniem ich na szeroką skalę zostały wówczas wstrzymane.
Biotworzywa stosowane są coraz chętniej, a skala wykorzystywania ich stale się powiększa. Materiały sztuczne pełnią istotną rolę w rozwoju medycyny, w postaci implantów czy też nici chirurgicznych z nich wykonywanych. Duże znaczenie mają także dla transportu – zarówno lotniczego, morskiego jak i lądowego. We wszystkich rodzajach transportu wykorzystuje się części z biotworzyw. W drukarkach 3D także można zastosować właśnie biotworzywa jako surowiec, z którego powstają wydruki. Jedną z gałęzi gospodarki, która intensywnie korzysta z biotworzyw, jest branża opakowaniowa i gastronomiczna. Ponieważ biotworzywa nie wchodzą w reakcje z żywnością, wśród opakowań cateringowych znajdziemy zarówno naczynia lub opakowania biodegradowalne, jak i naczynia z biotworzyw. Z biotworzyw można także wykonać sztućce czy też biodegradowalne opakowania na wynos. Co więcej, biotworzywa mogą również z powodzeniem zastępować i imitować naturalne elementy wystroju wnętrz.
Terminy biotworzywa i tworzywa biodegradowalne, choć niekiedy używane zamiennie nie są synonimami. Ich znaczenie może być różne, choć istnieje powód, dlaczego są mylone. Niektóre biotworzywa są biodegradowalne, a wszystkie tworzywa biodegradowalne są biotworzywem. Jednak niestety, biorąc pod uwagę środowisko, nie wszystkie biotworzywa są biodegradowalne. Biotworzywa niebiodegradowalne często jednak można poddawać recyklingowi, przez co zawsze będą lepszą alternatywną od konwencjonalnego plastiku. Tworzywa biodegradowalne można traktować jako odpady organiczne i niezanieczyszczające, a po wykorzystaniu w dosyć krótkim czasie, w porównaniu do tych niebiodegradowalnych, mogą zostać rozłożone przez mikroorganizmy.
Zarówno naczynia biodegradowalne, jak i naczynia z biotworzyw są lepszym wyborem, niż ich plastikowi poprzednicy. Obie opcje sprawdzą się wszędzie, gdzie chcemy pobyć się problemu np. ze zmywaniem. Jeśli mamy dostęp zarówno do naczyń biodegradowalnych, jak i naczyń z biotworzyw – wybór będzie zależał wyłącznie od naszych motywacji i docelowego przeznaczenia produktów. Jeśli naszą główną motywacją jest ochrona środowiska, w kontekście jak najmniejszej ilości śmieci, wtedy to naczynia biodegradowalne – z powodu krótszego czasu rozkładu – będą dla nas lepszym wyborem. Jeśli z kolei bardziej zależy nam na pochodzeniu, tj. wyprodukowaniu z naturalnych materiałów, może się okazać, że to ten sam wybór. Nad jakością w obu przypadkach czuwają specjaliści, którzy dążą do maksymalizacji korzyści i wygody konsumentów. Czy wybrać naczynia z biotworzyw, czy inne – to indywidualna decyzja każdego z nas, ale to nasze wspólne środowisko poniesie konsekwencje tego wyboru. Warto mieć to na uwadze w trosce nie tylko o naszą planetę tu i teraz, ale także w kontekście naszej przyszłości.
Pośpiech i dynamiczne życie sprawiają, że dla niektórych stołowanie się na mieście i jedzenie gotowych produktów stają się codziennością. Korzystając z dań na wynos czy prowadząc lokal gastronomiczny oferujący opakowania ze styropianu, po ich zużyciu mamy zadanie: pozbyć się tego odpadu. Styropian uznawany jest za tworzywo sztuczne. Co z tymi opakowaniami zrobić? Wyrzucić do plastiku, czy do odpadów zmieszanych? Czy można go przerobić? Sprawdźmy, jak przebiega recykling styropianu.
Styropian to nazwa handlowa dla spienionego polistyrenu. Powstaje poprzez spienienie polistyrenu. Swoją spienioną strukturę otrzymuje podczas jednokrotnego lub wielokrotnego podgrzania granulek parą wodną. Powstała materia składa się z cząsteczek o obłym kształcie, między którymi występują pustki powietrza, a ich wielkość i liczba wpływają na gęstość materiału. Co ciekawe, proces otrzymywania polistyrenu, zwanego styropianem, jeszcze przed II wojną światową w Polsce odkrył polski chemik Kazimierz Smoleński.
Te bardzo małe, białe kuleczki, zgrzane ze sobą w postaci styropianu, mogą być przetworzone w przeróżne rzeczy. Materiału używa się do izolacji ciepła i wilgoci, dlatego stosowany jest zarówno w budownictwie, jak i w gastronomii, do łatwego przenoszenia potraw po włożeniu ich w opakowania ze styropianu. Stąd wynika popularność polistyrenu jako materiału, z którego wykonane są między innymi opakowania cateringowe, a także tacki lub talerzyki.
Recycling styropianu polega na tym, by opakowania, które już zostały zużyte, przetworzyć i wykorzystać ponownie. Najpierw zużyte opakowania ze styropianu należy zebrać, dlatego ważne jest, aby śmieci odpowiednio segregować. Ponieważ styropian jest szkodliwy, rozkłada się od kilku do nawet miliona lat (zależy to od warunków składowania). Recykling jest zatem jednym z najważniejszych sposobów na wspieranie środowiska naturalnego.
Proces recyklingu styropianiu rozpoczyna się od podzielenia go na klasy i zbiory. Następnie usuwa się z niego powietrze, którego często jest około 90%. Taki sprasowany materiał przetapia się w granulat, by potem przy pomocy wtryskarek wytworzyć nowe przedmioty czy opakowania. Jedną z metod recyklingu styropianu jest sprasowywanie produktów styropianowych pod ciśnieniem przez specjalne maszyny. Inną metodą jest skorzystanie z tzw. kompaktora z funkcją grzania. Odzyskany materiał można użyć na przykład do produkcji lustrzanej ramy czy ramek na zdjęcia. Materiał pochodzący ze zrecyklingowanego styropianu staje się więc korzystnym surowcem, oszczędzającym zasoby.
W opakowania styropianowe w celu zabezpieczenia produktów pakuje się ich coraz większą ilość, co powoduje, że utylizacja styropianu jest ważnym tematem. Utylizować opakowania styropianowe można przy użyciu specjalistycznych maszyn, jak np. kompaktor EPS (skrót od polistyren ekspandowany). Poprzez utylizację styropianu możemy nie tylko chronić środowisko oraz oszczędzać energię, ale także zyskiwać ekonomicznie.
Innym dość nietypowym pomysłem utylizacji styropianowych opakowań może być karmienie nim larw drewnojadów. Metodę tę odkrył polski nastolatek, który będąc wielkim miłośnikiem gadów, posiadane okazy karmił larwami. Pewnego razu przez przypadek zauważył, że zjadają one styropian. Pomysł jest w trakcie badań, a jego autor dąży do uzyskania patentu polskiego, a potem o uzyskaniu patentu Europejskiego i spieniężenia swojego odkrycia.
Utylizowanie poprzez recykling to jedyne rozwiązanie, które pozwoli uniknąć powiększających się stert odpadów lub choćby w jakiś sposób je ograniczyć.
W związku z możliwością recyklingu, opakowania ze styropianu raczej jeszcze długo z rynku nie znikną. Z wielu stron od naukowców, którym leży na sercu dobro planety słychać głosy, żeby pozbyć się wszelkiego rodzaju plastiku. Mimo to styropianowe opakowania – teoretycznie jednorazowego użytku – z racji faktu, że można je przetworzyć, są cenne. Zakaz korzystania ze styropianowych pojemników trochę wstrząsnął rynkiem opakowań jednorazowych. Wówczas organizacja Foam Recycling Coalition przyznała Polsce grant w wysokości 50 000 dolarów. W założeniu pieniądze miały zostać rozporządzone na zorganizowanie programu recyklingu styropianu w miejscach lokalnych zbiórek odpadów. Tak kosztowna inwestycja oczywiście nie zakładała usunięcia tej gałęzi produkcji, a raczej jeszcze lepsze jej wykorzystanie. Przetworzony EPS jest więc w pewnym sensie kolejnym surowcem, potrzebnym do dalszej produkcji. Ponadto styropianowe opakowania cechują się właściwościami, które trudno jest uzyskać w innych tworzywach. Styropian nie wchłania wilgoci, więc może być świetnym izolatorem. Można w nim przechowywać i przenosić zarówno ziemne jak i ciepłe potrawy, a ponieważ równocześnie jest lekki, nie dodaje zbyt dużego ciężaru.
Często spożywasz posiłki “na wynos”, ale jednocześnie jesteś świadomy zagrożenia dla środowiska, jakie niosą ze sobą jednorazowe sztućce i opakowania do żywności? Mamy na to rozwiązanie! Jeszcze kilka lat temu standardowym wyborem, jeśli chodzi o jednorazowe sztućce, były akcesoria wykonane z plastiku. Lekkie, tanie, funkcjonalne – trudno było znaleźć wady tego rozwiązania. Obecnie, jednak kiedy wiadomości o kryzysie klimatycznym słychać ze wszystkich stron, warto z nich zrezygnować. Świetną alternatywą dla plastiku mogą okazać się drewniane sztućce. Jak powstają i czy są w pełni funkcjonalne? Sprawdziliśmy!
Pierwsze drewniane sztućce według wzmianek pojawiły się w Polsce w… średniowieczu i to one były pierwowzorem dzisiejszych sztućców metalowych! Obecnie na co dzień w domu korzystanie z domowej armii metalowych sztućców jest dla nas naturalne, ale mniej naturalne bywa w plenerze. Tymczasem bliskość natury powinna sprzyjać naturalnym, ekologicznym wyborom. Do niedawna spożywanie posiłku na powietrzu bądź na wynos wiązało się z korzystaniem ze sztucznych – najczęściej białych, plastikowych sztućców. Wraz ze zmianą trendów i rosnącą troską o środowisko naturalne, wiele produktów doczekuje się ekologicznych zamienników.
Zarówno prywatnie, jak i w pracy – szczególnie w gastronomii – warto z tego postępu korzystać. Zmiany na rynku jednorazowych sztućców znacznie przyśpieszyły dyrektywy Parlamentu Europejskiego w sprawie odpowiedzialności za środowisko w odniesieniu do zapobiegania i zaradzania szkodom wyrządzonym środowisku naturalnemu. Zawarte w nich wytyczne mają na celu jak najlepsze zarządzanie surowcami przy jak najmniejszym wytwarzaniu śmieci.
Zarówno drewniane widelce, jak i noże, czy też mieszadełka drewniane i inne rodzaje drewnianych sztućców powstają, jak sama nazwa wskazuje, z drewna. Do ich produkcji jednak najczęściej używa się resztek, których przy pozyskiwaniu drewna na większe produkty zbiera się całkiem sporo. Sztućce takie polerowane są mechanicznie, co pozwala uniknąć chemicznych dodatków. Wykonane są z odnawialnego surowca – drewna co powoduje, że nie szkodzą środowisku, a wręcz mogą je z powrotem zasilić. Noże drewniane, a także pozostałe drewniane sztućce poddawane są specjalnej obróbce, która niweluje rozwarstwianie się materiału, a także zapewnia im przyjemny dla oka wygląd.
Jedzenie przy pomocy drewnianych sztućców nie zmienia smaku potraw. Noże drewniane, a także widelce czy mieszadełka przeznaczone są zarówno do ciepłych, jak i zimnych potraw. Wyglądają dużo bardziej elegancko podczas okolicznościowych imprez niż wszędobylski plastik. Poza tym wybierając drewniane sztućce, zupełnie odchodzi nam zmartwienie o ilość i jednolitość zastawy przy stole. Znalezienie odpowiedniej liczby sztućców pasujących do siebie bywa nieraz zmorą organizatorów posiłków dla większej ilości osób. Cena drewnianych sztućców również jest znacznie niższa niż klasycznych, nie ponosimy także ryzyka zmartwienia o ich utratę. Ponadto są dużo lżejsze niż metalowe, co znacznie ułatwia ich przenoszenie.
Drewniane sztućce są świetną alternatywą dla plastikowych szczególnie dla osób, które dbają o planetę. Piknik, grill, zjazd rodzinny, urodziny dziecka na świeżym powietrzu – to tylko niektóre z pomysłów do wykorzystania drewnianych sztućców. Widelce drewniane oraz inne drewniane sztućce nie generują konieczności wykonania dodatkowej pracy w postaci zmywania sterty naczyń. Jednocześnie nie dokładają się do góry śmieci, które będą wiele lat tkwić na powiększających się śmietniskach. Drewniane sztućce są biodegrodawalne – rozkładają się dużo szybciej i można dorzucić je do kompostu, a więc mogą wrócić, tam skąd pochodzą, czyli do ziemi. Nie musimy się martwić także o skuteczność, ponieważ noże drewniane kroją tak samo dobrze, a może i lepiej. Sprawdź, zamów, a się przekonasz.
Zdaniem naukowców, wykonane z drewna sztućce nie tylko mają szansę zastąpić plastikowe odpowiedniki, ale ich stosowanie może się okazać koniecznością. Czy widelce drewniane oprócz różnicy w materiale różnią się czymś od ich nieekologicznych poprzedników? W zastosowaniu na pewno nie. Mieszadełka drewniane mogą z powodzeniem zastąpić nie tylko te plastikowe, ale także metalowe łyżeczki do kawy w lokalach czy domach, co może zmniejszyć choćby zużycie wody, wymaganej do ich umycia. Prowadząc lokal gastronomiczny ekonomiczniej jest kupić produkt w większej ilości. Oferowane przez nas drewniane sztućce dostępne są w mniejszych i większych opakowaniach zbiorczych.
Poszukując odpowiednich opakowań cateringowych do prowadzonej przez nas działalności gastronomicznej, natrafić możemy na różnego rodzaju surowce, z jakich wykonywane są pudełka. Do dość popularnych zalicza się z pewnością PET, czyli politereftalan etylenu. Coraz większą popularność zyskuje jednak podobne tworzywo, a mianowicie rPET. Przyjrzyjmy się bliżej, czym jest rPET i czym charakteryzują się opakowania wykonane z tego materiału.
Przeglądając dostępne w hurtowniach jednorazowe pojemniki na żywność natrafić można na opakowania rPET, oznaczone tym właśnie symbolem. Do tej pory wiele opakowań oznaczanych było symbolem PET, wskazującym na fakt, że tworzywem, z jakiego są wykonane, jest lekki i trwały materiał, jakim jest politereftalan etylenu. Okazuje się jednak, że samo tworzywo PET można poddawać recyklingowi, w wyniku którego powstaje zbliżony właściwościami surowiec. Dla odróżnienia go od pierwotnego tworzywa, recyklingowane tworzywo PET oznacza się właśnie symbolem rPET, wskazującym na przetworzony politereftalan etylenu.
W pierwszej kolejności plastikowe butelki PET trafiają do kontenerów na tworzywa sztuczne. W dalszej kolejności firmy, zajmujące się zbieraniem sortowanych odpadów, rozdzielają PET, polistyren i inne tworzywa. Zebrane przez nie butelki PET poddawane są sprasowaniu i w formie beli transportowane są do zakładów przetwórstwa. Tam butelki są ponownie myte i ręcznie sortowane, by wyselekcjonować potencjalne zanieczyszczenia w postaci odpadów organicznych lub innych tworzyw, a następnie butelki sortowane są kolorami. W następnym etapie poddawane są cięciu na płatki i ponownemu myciu.
W dalszej kolejności następuje odwirowanie i wysuszenie płatków, wraz z ich odpyleniem, oraz zmagazynowanie i przesłanie do firmy zlecającej recykling. Tak powstałe płatki PET po osuszeniu poddawane są podgrzewaniu do wysokich temperatur. Wytworzona w ten sposób masa poddawana jest ekstruzji, w wyniku której powstają długie elementy o okrągłym przekroju. W dalszej kolejności rozdrabniane są w tzw. pelet. Ten z kolei przekształca się we włókno poliestrowe, z którego wytwarza się kolejne produkty, w tym zupełnie nowe pojemniki rPET.
W efekcie procesu recyklingu 75% wytworzonych produktów to płatki PET, około 6% – ścieki, czyli woda służąca do wyczyszczenia odpadów, a same odpady nieprzetwarzalne to około 1%. Płatki PET – niekiedy przyjmujące nawet postać proszku – służą do wytworzenia między innymi butelek rPET. Szacuje się, że w składzie opakowania rPET aż 57% zawartości stanowi płatek bezbarwny, 32% to płatki, które powstały z cięcia niebieskich butelek, a 11% – z butelek zielonych.
Zastanawiając się nad wyborem pomiędzy rPET a standardowymi opakowaniami PET pojawia się zasadnicze pytanie – czy warto sięgnąć po produkt z recyklingu? Odpowiedź jest prosta – prędzej czy później i tak będziemy korzystać w większości przypadków z recyklingowanego tworzywa rPET. Coraz więcej przedsiębiorstw dąży do tego, by w produkcji wykorzystywać przyjazne dla środowiska materiały oraz nie zwiększać i tak sporej ilości plastiku, znajdującego się w obiegu. Przykładowo koncern Pepsico dąży do tego, by do końca 2021 roku wszystkie butelki napojów Lipton IceTea, Pepsi i Mirinda produkowane były z rPET, czyli surowca zawierającego tworzywo w 100% pochodzące z recyklingu. Proekologiczne trendy wskazują na to, że w najbliższej przyszłości czeka nas odwrócenie się w kierunku tworzyw z recyklingu. Stawiając już teraz na pojemniki rPET można nie tylko przygotować się na nieuniknione, ale także zostać jednym z pionierów w branży, zwracając uwagę osób żywo zainteresowanych ekologią. Dzięki otwartości na opakowania rPET możliwe jest zatem pozyskanie nowych klientów spośród osób, którym los środowiska nie jest obojętny.
Zasadnicza różnica pomiędzy PET a rPET dotyczy produkcji obu tych tworzyw. Opakowania PET tworzy się z tzw. surowca pierwotnego. Innymi słowy, jest on pozyskiwany bezpośrednio z frakcji ropy naftowej, w trakcie odpowiedniego procesu chemicznego. Opakowania rPET z kolei różnią się od takiego pierwotnego plastiku tym, że rPET jest plastikiem wtórnym. Pochodzi z PET, który został wcześniej użyty jako opakowanie. Tym samym nie tylko uniknięto konieczności używania nowej porcji ropy naftowej, ale – tym samym – rPET bez wątpienia posiada o wiele niższy ślad węglowy w przyrodzie.
Prowadząc firmę cateringową lub działalność gastronomiczną, w ramach której oferujemy także dania na wynos, nieodłącznym elementem naszej pracy są opakowania cateringowe. O ile ich składowanie przed użyciem nie nastręcza nikomu trudności, o tyle pojawia się zazwyczaj dylemat, w jaki sposób należy segregować opakowania do cateringu. Przyjrzyjmy się bliżej temu zagadnieniu
Jeszcze do niedawna na rynku funkcjonowały przede wszystkim opakowania do cateringu wykonane z plastiku oraz styropianowe pudełka i tacki. Obecnie branża opakowań przeszła dość gruntowną zmianę i tworzywa sztuczne nie są już jedynymi surowcami, z jakich powstają opakowania cateringowe. Dziś znajdziemy także bez trudu pudełka wykonane z tektury lub pulpy, opakowania z trzciny cukrowej, a także opakowania biodegradowalne.
Mnogość surowców, z jakich wykonywane są obecnie te produkty, sprawia, że nietrudno pogubić się, w jaki sposób poszczególne pojemniki powinny być segregowane oraz poddawane recyklingowi. Warto zatem sprawdzić, w jaki sposób powinniśmy obchodzić się z opakowaniami cateringowymi.
Do najczęściej wykorzystywanych opakowań z pewnością należą torby papierowe, które w dużej mierze wyeliminowały z tego rynku foliowe reklamówki. Papierowe torby mogą być wykorzystywane wielokrotnie, kiedy już jednak przestają nadawać się do ponownego użytku, należy je zutylizować. Te opakowania cateringowe należy wyrzucić do pojemnika przeznaczonego na papier, oznaczonego kolorem niebieskim.
Jednorazowe opakowania cateringowe, takie jak pojemniki do zgrzewania, wykonane są często z plastiku. W ich przypadku, po oczyszczeniu opakowania z resztek jedzenia, należy je wyrzucić do kontenera na tworzywa sztuczne. Zazwyczaj jest on oznaczany kolorem żółtym. Jeśli jednak opakowanie cateringowe wykonane jest ze styropianu, należy z nim postąpić nieco inaczej. Folię z wierzchu, po jej zerwaniu, należy wyrzucić do kosza na tworzywa sztuczne, natomiast sam styropianowy pojemnik trzeba zutylizować do pojemnika na odpady zmieszane. Do żółtego pojemnika na tworzywa sztuczne trafią natomiast także plastikowe sztućce jednorazowe.
Jeżeli sztućce wykonane są z drewna, należą do produktów kompostowalnych. Oznacza to, że można je wrzucać do odpadów biodegradowalnych, czyli kontenerów oznaczonych skrótem „BIO”. Bardzo często kosze te mają brązowy kolor. Analogicznie należy postąpić z opakowaniami biodegradowalnymi, wykonanymi z pulpy trzciny cukrowej – surowiec, z którego wykonuje się takie opakowania cateringowe, potrafi zmienić się w glebę w ciągu kilku tygodni.
W przypadku tworzyw sztucznych, które stosowane są w gastronomii do produkcji opakowania do cateringu, większość z nich nadaje się do recyklingu. Jednym z najczęściej wykorzystywanych tworzyw jest PET, który charakteryzuje się małą masą oraz wysoką wytrzymałością i przejrzystością. Może być on poddawany recyklingowi zarówno metodą mechaniczną, jak i chemiczną. W przypadku metody mechanicznej, po oddzieleniu od innych tworzyw oraz wyczyszczeniu, PET zostaje rozdrobiony i poddany regranulacji, a następnie tworzy się z niego nowe przedmioty z tzw. rPET, czyli tworzywa otrzymanego w procesie recyklingu. W przypadku recyklingu chemicznego zazwyczaj przetwarza się go na półprodukty, które wykorzystywane są w przemyśle chemicznym. Istnieje także możliwość spalenia PET w odpowiednio przystosowanej instalacji, dzięki czemu możliwe jest wytworzenie wysokiej ilości ciepła – porównywalnej ze spalaniem ropy naftowej.
Inne tworzywo sztuczne, które często spotykane jest w jednorazowych opakowaniach, to polipropylen. Opakowania cateringowe z tego tworzywa poddawane są regranulacji, po czym tak powstały surowiec może posłużyć jako dodatek podczas produkowania kolejnych opakowań. Polistyren z kolei, znany przede wszystkim ze swoich właściwości termoizolacyjnych, przetwarzany jest tak, by w efekcie otrzymać materiał o identycznych właściwościach. By jednak było to możliwe, konieczna jest prawidłowa segregacja opakowań, a w następstwie – poszczególnych tworzyw sztucznych.
Dostępność na rynku różnych rodzajów opakowań cateringowych sprawia, że trudno podjąć decyzję, jakie opakowania do cateringu wybrać. Przede wszystkim należy kierować się przeznaczeniem tych produktów – powinny one odpowiadać oferowanej przez nas działalności gastronomicznej. Jeśli sprzedajemy zarówno zupy, jak i tzw. drugie dania, konieczne będzie zaopatrzenie się zarówno w jednorazowe miseczki lub inne pojemniki na zupę, jak i w opakowania z przegródkami. Dodatkowo należy rozważyć, z jakiego tworzywa będą wybrane przez nas opakowania, mając na uwadze konieczność ich ewentualnej segregacji.
Choć potocznie przyjęło się używać terminu plastik, w rzeczywistości to tworzywo sztuczne istnieje w bardzo wielu odmianach, różniących się w znaczny sposób od siebie. Zasadniczo wyróżnić możemy siedem rodzajów tworzyw sztucznych, które uznajemy za plastik. Każde z nich powinno być oznaczone w odpowiedni sposób, poprzez umieszczenie symbolu trójkącika z cyfrą w środku lub skrótem literowym, określającym dane tworzywo. Ową siódemkę stanowią PET, HDPE, PVC, LDPE, PP, PS oraz inne tworzywa, ujęte zbiorczo pod kategorią numer 7. Wśród tych, które interesują nas najbardziej, znajduje się oznaczony numerem 2 HDPE oraz numer 4, czyli LDPE. Przyjrzyjmy się bliżej, czym różnią się od siebie te dwa tworzywa.
Zarówno HDPE, jak i LDPE to to samo tworzywo – polietylen. W obu przypadkach mamy do czynienia z termoplastikami, które powstały w procesie polimeryzacji etylenu – stąd ich nazwa. Istnieją jednak zasadnicze różnice pomiędzy HDPE i LDPE, wynikające przede wszystkim z procesu wytwarzania obu tych plastików. Podstawowa różnica polega na rozbieżności ciśnienia, co wpłynęło na inne ułożenie cząstek, a tym samym ich gęstość. LDPE to Low Density Poliethylene, czyli polietylen o niskiej gęstości cząsteczek, podczas gdy w przypadku HDPE mamy do czynienia z polietylenem o wysokiej gęstości (High Density Poliethylene).
Co ciekawe, sam polietylen został wynaleziony przypadkowo – w 1898 roku dokonał tego niemiecki chemik, Hans von Pechmann. Dopiero kilkadziesiąt lat później jednak został on poddany syntezie i rozpoczęła się produkcja na skalę przemysłową nie tylko samego tworzywa, ale też wykonanych z niego rzeczy. Jednym z pierwszych produktów, który został wykonany z polietylenu i trafił do masowej sprzedaży, było popularne na całym świecie hula hop.
HDPE uznawany jest przez wielu za najlepszy rodzaj plastiku, ponieważ jest najbezpieczniejszy dla zdrowia. To właśnie to tworzywo służy w większość przypadków do produkcji zabawek dla dzieci. Choć nadal nie dorównuje popularności tworzywom PET, coraz częściej stosuje się go również do wytwarzania opakowań na produkty mleczne, takie jak kefiry i jogurty. Z HDPE wytwarza się również opakowania na środki czystości. Co ważne – zarówno opakowania po chemii, jak i po produktach spożywczych, wykonane z HDPE, zostają następnie poddawane recyklingowi. Tworzywo HDPE to także podstawowy materiał, jeśli chodzi o reklamówki jednorazowe czy worki na śmieci. Stosowany jest również w produkcji zakrętek do butelek PET, nierzadko znajduje zastosowanie także w produkcji rur kanalizacyjnych. Co ważne – HDPE stosuje się do produkcji pojemników i folii do pakowania żywności, co oznacza, że opakowania z takim oznaczeniem mogą być bezpiecznie wykorzystywane (także powtórnie) do przechowywania w nich jedzenia.
LDPE zazwyczaj wykorzystywany jest do produkowania folii – w tym takiej, która jest przeznaczona do pakowania żywności. Ponadto właśnie to tworzywo znajduje się w workach i reklamówkach, a także w plastikowych torbach. Szacuje się, że LDPE jest bezpiecznym tworzywem, które można wykorzystywać ponownie – należy jedynie unikać wystawiania go na działanie bardzo dużych temperatur. Istnieje także możliwość recyklingu LDPE, jednak jest on o tyle trudny, że rzadko kiedy torby i siatki foliowe wykonane z tego tworzywa zbierane są w sposób selektywny, co uniemożliwia procedurę recyklingu. Tworzywo LDPE stanowi podstawowy budulec takich produktów, jak woreczki strunowe, mocne reklamówki foliowe czy też worki na gruz. Ponadto wykorzystywany jest jako izolacja kabli oraz znajduje zastosowanie w produkcji kubków na napoje. LDPE również znajduje zastosowanie w produkcji opakowań na żywność, a także wykorzystywany jest w przemyśle farmaceutycznym. Nic nie stoi na przeszkodzie, by opakowanie wykonane z tego tworzywa użytkować ponownie – zwłaszcza, że jest ono uznawane za całkowicie obojętne fizjologicznie.
Jak już wspomniano, przede wszystkim różnica między HDPE i LDPE dotyczy gęstości cząsteczek etylenu w danym termoplastiku. Wydawać by się mogło, że różnica w gęstości materiału jest bardzo duża, tymczasem gęstość LDPE to 0,92 g/cm3, podczas gdy HDPE to tworzywo o gęstości 0,96 g/cm3. Ponadto folia wykonana z LDPE charakteryzuje się tym, że jest miękka, błyszcząca i łatwo się kształtuje, podczas gdy folia wykonana z HDPE będzie przede wszystkim szeleszcząca. Ponadto polietylen o niskiej gęstości, czyli LDPE wykazuje małą odporności duża rozciągliwość, podczas gdy HDPE zachowuje się odwrotnie – materiał jest bardziej odporny, a tym samym mało rozciągliwy.
Bez wątpienia przez ostatnie lata jako ludzkość zaczęliśmy dążyć do dwóch rzeczy – chcemy żyć zarówno ekonomicznie, jak i ekologicznie. Próbujemy żyć mądrzej, wydawać mniej, a równocześnie zacząć dbać o naszą planetę – zarówno o kurczące się zasoby naturalne, jak i o zmniejszenie liczby śmieci, które nieustannie produkujemy. Jednym z trendów, który doskonale wpisuje się zarówno w aspekt ekonomiczny, jak i ekologiczny, jest tak zwany upcykling. Przyjrzyjmy się bliżej temu ciekawemu zjawisku i sprawdźmy, w jaki sposób możemy nadać drugie, lepsze życie jednorazowym opakowaniom.
Poprzez upcykling rozumiemy jedną z form wtórnego przetwarzania odpadów. Pod tym względem jest on podobny do recyklingu, różni się jednak pewną zasadniczą kwestią. W wyniku upcyklingu, wykorzystując surowce uznawane za odpady, otrzymujemy produkt o wyższej wartości niż materiały, których użyliśmy do jego wytworzenia. Tym samym zjawisko to polega na nadaniu nowego, lepszego życia niepotrzebnym przedmiotom. Najprostszym i najczęściej spotykanym przykładem upcyklingu są meble wykonane z drewnianych europalet. To jednak nie jedyne rozwiązanie, jakie umożliwia ten nurt eko. Nic nie stoi bowiem na przeszkodzie, by nowe życie zyskały również opakowania jednorazowe, które z pozoru miały posłużyć wyłącznie raz, a następnie zostać zutylizowane.
Wbrew pozorom, to, jakie opakowania jednorazowe wykorzystamy do upcyklingu, zależy od nas samych – ogranicza nas wyłącznie nasza wyobraźnia. Do najpopularniejszych opakowań, którym nadawane jest drugie życie, z pewnością należą wszelkie butelki i słoiczki. Część osób próbuje także upcyklingować kubki do kawy, czy też pudełka po ciastkach. Niejednokrotnie metalowa puszka, w której pierwotnie przechowywane były ciasteczka, nagle staje się w naszym domu pojemnikiem na coś o wiele cenniejszego, tym samym zyskując na wartości. Podobnie rzecz tyczy się wszelkiej maści kartonów i kartoników, którym łatwo znaleźć w domowym lub biurowym zaciszu zupełnie nowe przeznaczenie, z korzyścią dla nas samych.
Pomysłów na powtórne wykorzystanie opakowań w taki sposób, by zyskały na wartości, jest wiele. Przykładowo nic nie stoi na przeszkodzie, by butelka szklana – lub też butelka plastikowa – otrzymały nowe życie w postaci minimalistycznego, cieszącego oko wazonika. Pojemniczki do sosów lub miseczki na zupę, po odpowiednim wyczyszczeniu, mogą posłużyć albo jako pudełko na skarby dla dziecka, albo też jako dość oryginalna doniczka, którą można przystroić według własnego upodobania. Kartonowe opakowania mogą posłużyć przykładowo jako sortowniki w szafie, oddzielające np. bieliznę, skarpetki i krawaty od reszty garderoby. Wielu mężczyzn wykorzystuje małe słoiczki jako wygodne i przejrzyste pojemniki na gwoździe czy śrubki, dzięki czemu w przydomowym warsztacie panuje porządek, a wszystkie przybory są nie tylko widoczne gołym okiem, ale i dostępne na wyciągnięcie ręki.
Nierzadko ze zużytego plastiku lub makulatury wykonuje się materiał dekoracyjne, a nawet lampy. Co więcej – potłuczone, szklane butelki o różnych kolorach i pojemności pozwalają na wykonanie w domowym zaciszy efektownego witrażu, wykorzystującego barwne fragmenty szkła. W wielu przypadkach nasze jedyne ograniczenie stanowi liczba oraz rodzaj opakowań, jakie posiadamy. Warto jednak mieć świadomość tego, że z większości pudełek można wytworzyć nie tylko skrzynki na drobne akcesoria, ale także szkatułki, czy też ogrodowe lub balkonowe kwietniki.
Podstawowym atutem upcyklingu jest niewielki – a w większości przypadków zerowy – wkład finansowy, jakiego potrzebujemy, by wytworzyć przysłowiowe coś z niczego. Wykorzystując wytworzone przez nas lub naszą firmę odpady, możemy zmniejszyć liczbę śmieci w przyrodzie, nadając wybranym produktom zupełnie nowe zastosowanie. Co więcej, opakowania jednorazowe wykorzystane po raz kolejny nierzadko generują oszczędności. Zamiast kupować dany produkt, możemy go własnymi silami wykonać z dostępnych materiałów, oszczędzając tym samym pieniądze, które wydalibyśmy na porównywalne, wytworzone przez kogoś rozwiązanie. Dodatkowym atutem upcyklingu jest możliwość sprzedawania wytworzonych przez nas, unikatowych produktów z odzysku, co może poprawić kondycję finansową naszego domowego budżetu. Nie wspominając o tym, ile przyjemności i satysfakcji może dać praca nad tego typu rękodziełem, a następnie oglądanie efektów swoich dokonań.
Wraz z dniem 1 stycznia 2021 roku weszło w życie rozporządzenie w sprawie magazynowania odpadów. Minister Klimatu wskazał w nim m.in. szereg zmian, dotyczących tego procesu. Oznacza to, że wiele firm stanęło przed potrzebą dostosowania swojej działalności oraz systemu gospodarowania odpadami do zmian w wymogach, wskazanych w rozporządzeniu. Na czym polegają zmiany i jak zadbać o skuteczne dopasowanie się do nowych realiów? Przyjrzyjmy się bliżej temu zagadnieniu.
Wspomniane rozporządzenie reguluje zasady magazynowania odpadów, uściślając między innymi warunki, w jakich powinny być przechowywane. Prace nad rozporządzeniem trwały od początku 2019 roku, jednak dopiero na początku 2021 weszło ono w życie. Istotny jest fakt, że przepisy prawa dotyczą nie tylko sposobów magazynowania i oznakowania odpadów, ale także uwzględniają wstępne magazynowanie. Należy przez nie rozumieć magazynowanie odpadów przez ich wytwórcę.
Przede wszystkim rozporządzenie dzieli wszystkie podmioty magazynujące odpady na trzy grupy. Pierwszą z nich stanowią podmioty, które całkowicie są wyłączone z obowiązków, wynikających z treści rozporządzenia. Zaliczają się do nich podmioty uprawnione do prowadzenia uproszczonej ewidencji odpadów, tzn. stosujące jedynie kartę przekazania odpadów. Ponadto zaliczenie podmiotu do tej grupy może wynikać również przykładowo z takich czynników, jak magazynowanie odpadów komunalnych przez ich wytwórcę lub przez właściciela nieruchomości, na której zostały wytworzone, magazynowanie w ramach zbierania przez nieprofesjonalnego zbierającego odpady (na przykład apteki czy sklepy).
Druga grupa wskazana w rozporządzeniu to podmioty wytwarzające poniżej 1 tony (1 Mg) odpadów niebezpiecznych lub poniżej 100 ton (100 Mg) odpadów innych niż niebezpieczne w skali roku. Do grupy tej zaliczają się ponadto firmy świadczące usługi remontowo-budowlane, sprzątanie, konserwację czy naprawę, magazynujące odpady w miejscu ich wytworzenia.
Trzecią grupę stanowią z kolei podmioty magazynujące 1 tonę lub więcej niebezpiecznych substancji rocznie, lub 100 ton i więcej odpadów innych niż niebezpieczne – również w skali roku. To do tej grupy należą nie tylko przedsiębiorstwa, zajmujące się profesjonalnie zbieraniem lub przetwarzanie odpadów, ale także te podmioty, które działają w innych branżach, ale wytwarzają wspomniane powyżej ilości odpadów rocznie.
Przede wszystkim od początku 2021 roku wprowadzone zostają dodatkowe obowiązki, nakładane na podmioty. Jednym z nich jest oznakowanie lokalizacji każdego rodzaju odpadu za pomocą tablicy. Powinna ona zawierać co najmniej kod odpadu, mogą być na niej zamieszczone także nazwa odpadu zgodna z katalogiem odpadów lub nazwa zwyczajowa (jak papier czy szkło). Konieczne jest także zabezpieczenie przed wpływem czynników atmosferycznych, by ograniczyć od minimum oddziaływanie ich na magazynowane odpady – wszystko po to, by m.in. zapobiec zmianom właściwości chemicznych i fizycznych oraz pojawianiu się uciążliwych zapachów. Opakowania, pojemniki, kontenery lub zbiorniki, w których przechowywane są odpady, powinny być szczelne, by zapobiec uwalnianiu się do gleby i wód wycieków oraz ścieków z odpadów.
Wśród nowych obowiązków znajduje się także magazynowanie odpadów w taki sposób, by ograniczyć ich pylenie, prowadzenie magazynowania w sposób selektywny, uwzględniając właściwości odpadów, ich stan skupienia oraz potencjalne zagrożenia (jak np. ryzyko pożaru).
Uwzględniając wymogi zawarte w rozporządzeniu, magazyn odpadów powinien uwzględniać właściwości odpadów, które są w nim przechowywane. Należy zadbać o to, by oddzielić od siebie poszczególne rodzaje odpadów, a także w odpowiedni sposób zabezpieczyć przed wpływem czynników zewnętrznych, takich jak wiatr, woda i promienie słoneczne. Mogą one bowiem znacząco wpływać nie tylko na zmianę właściwości odpadów, ale także doprowadzać do odpływania do gruntu niebezpiecznych substancji. Należy także pamiętać o tym, że magazynowanie odpadów powinno się prowadzić w wydzielonej oraz przeznaczonej wyłącznie do tego celu instalacji, w obiekcie budowlanym lub jego części, bądź też w innym miejscu magazynowania odpadów.
Przede wszystkim warto zwrócić uwagę na liczbę produkowanych przez nas odpadów. To od jej faktycznej ilości – a nie tej zadeklarowanej na pozwoleniu na wytwarzanie odpadów, zależy kwalifikacja do jednej z wyżej wymienionych grup. Oznacza to, że wymagania dla określonej kategorii wytwórców odpadów dotykają nas dopiero wtedy, gdy ilość magazynowanych przez nas odpadów przekroczy wskazane przez Ministra Klimatu limity dla poszczególnych grup, które określa rozporządzenie w sprawie magazynowania odpadów.
Będąc posiadaczem odpadów opakowaniowych – bez względu na to, czy je wytwarzamy samodzielnie, czy kupujemy od firm trzecich – należy spełnić szereg obowiązków. Jednym z nich jest dopełnienie formalności, związanych z odzyskiem opakowań. Wśród obowiązków takiego przedsiębiorstwa znaleźć można między innymi te związane z dokumentami DPR. Nie wszyscy mają jednak świadomość, co to za dokumenty oraz w jaki sposób wejść w ich posiadanie – przyjrzyjmy się zatem bliżej tej tematyce.
Skrót DPR oznacza nic innego, jak dokumenty potwierdzające recykling odpadów opakowaniowych. Jest to dokument, który potwierdza nie tylko wagę odpadów, które zostały przez nas przekazane w celu poddania ich recyklingowi, ale także zawiera informację o sposobie, w jaki zostaną one przetworzone. Dokument ten służy do potwierdzenia samodzielnego wykonania obowiązków, jakie wynikają z dysponowania odpadami opakowaniowymi przez przedsiębiorstwo.
Dokumenty potwierdzające recykling mają ściśle określony wzór, który wynika z Rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 11 września 2018 r. w sprawie wzorów dokumentów DPO i DPR. Dostępne są trzy odrębne egzemplarze, oznaczone symbolami literowymi A, B oraz C. Egzemplarz oznaczony symbolem A przeznaczony jest dla przedsiębiorcy lub organizacji odzysku, przekazujących odpady do recyklingu lub odzysku. Egzemplarz oznaczony symbolem literowym B trafia do prowadzącego odzysk, z kolei egzemplarz C powinien trafić bezpośrednio do wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska.
Istnieją dwa typy dokumentów, które potwierdzają recykling. Pierwszy z nich to DPR – przez ten skrót rozumiemy dokument potwierdzający recykling odpadów opakowaniowych. Powinien on zawierać między innymi masę tych odpadów oraz sposób, w jaki zostały poddane recyklingowi. Osobnym dokumentem jest natomiast EDPR – dokument, który potwierdza eksport lub wewnątrzwspólnotową (czyli mającą miejsce na terenie Unii Europejskiej) dostawę odpadów opakowaniowych właśnie po to, by poddać je recyklingowi. Także ten dokument powinien zawierać informacje na temat masy odpadów recyklingowych.
Osobną kwestię stanowią dwa dodatkowe dokumenty – DPO i EDPO. W przypadku DPO mamy do czynienia z dokumentami potwierdzającymi inny proces odzysku odpadów, niż recykling. EDPO – analogicznie – odnosi się do sytuacji, w której poprzez eksport lub wewnątrzwspólnotową dostawę odpadów opakowaniowych mamy do czynienia z innym procesem odzysku odpadów, niż poddawanie ich recyklingowi.
Istotną kwestię stanowi sposób, w jaki można uzyskać wspomnianą dokumentację.
Dokument DPR oraz DPO wystawiane są przez przedsiębiorcę prowadzącego recykling lub inny proces odzysku, na wniosek przedsiębiorstwa, które wprowadza produkty w opakowaniach lub na wniosek organizacji odzysku opakowań. Co ważne – wniosek o potwierdzenie recyklingu powinien być złożony w terminie do 30 dni od chwili przekazania odpadów na rzecz takiej organizacji. W dalszej kolejności dokument DPR wystawiany jest w trzech egzemplarzach, a termin jego wystawienia nie może przekroczyć 7 dni od daty wpłynięcia wniosku o potwierdzenie recyklingu.
Dokument potwierdzający odrębnie odzysk i odrębnie recykling wystawiany jest w jednym z trzech trybów. Może powstawać każdorazowo przy przyjmowaniu odpadów do odzysku lub recyklingu. Innym wariantem jest wystawianie dokumentu zbiorczo dla danego rodzaju odpadu za dany miesiąc w danym roku sprawozdawczym – w terminie 7 dni od ostatniego dnia danego miesiąca. Trzecia opcja to dokument DPR wystawiany zbiorczo dla danego rodzaju odpadu za poszczególne kwartały w danym roku sprawozdawczym. W tym przypadku terminem nieprzekraczalnym jest 30 dni od ostatniego dnia danego kwartału.
Dokumenty potwierdzające recykling mogą być sprzedane jednej z organizacji odzysku opakowań, które skupują takie dokumenty w celu zrealizowania wspomnianego recyklingu. Wartość tych dokumentów uzależniona jest od tego, jaki rodzaj odpadów poddawany jest recyklingowi oraz w jaki sposób będzie przebiegać proces ich przetwarzania. Ceny mogą się wahać od kilkudziesięciu do nawet kilkuset złotych za tonę takiego materiału poddanego recyklingowi. Do najkorzystniejszych finansowo zaliczyć należy między innymi potwierdzenia recyklingu drewna i papieru oraz tektury, które pochodzą z gospodarstw domowych. Oznacza to, że posiadając dokument DPR można osiągnąć korzyść finansową.
Ponadto zgodnie z ustawą o gospodarce opakowaniami i odpadami opakowaniowymi, to właśnie na podstawie dokumentów DPR lub DPO określa się masę odpadów opakowaniowych poddanych recyklingowi, lub innemu niż recykling procesowi odzysku. Dane te potrzebne są do tego, by prawidłowo wyliczyć opłatę produktową, zwaną potocznie opłatą odpadową.
W związku z brakiem zaimplementowania unijnych przepisów na grunt polskiego prawa tzw. dyrektywa plastikowa nie wchodzi w życie od 3 lipca 2021 roku – możemy przeczytać w komunikacie specjalnym opublikowanym przez Polski Związek Przetwórców Tworzyw Sztucznych. Całą treść wiadomości od PZPTS przekazujemy poniżej.
“Polski Związek Przetwórców Tworzyw Sztucznych informuje, że wobec braku przepisów wprowadzających do polskiego porządku prawnego zapisy tzw. dyrektywy SUP (ograniczającej możliwość używania niektórych jednorazowych wyrobów z tworzyw sztucznych), od 3 lipca br. nie nastąpią żadne zmiany w dotychczas obowiązujących uregulowaniach w tym zakresie. Dokładna data wejścia w życie tych unormowań (za stworzenie których odpowiada Ministerstwo Klimatu i Środowiska) na dzisiaj nie jest znana. Przywołane regulacje to jedynie unijne przepisy, póki co niezaimplementowane na polski grunt prawny.
Wobec pojawiających się w przestrzeni publicznej sprzecznych informacji na temat możliwego ograniczenia we wprowadzaniu do obrotu i używaniu niektórych jednorazowych wyrobów z tworzyw sztucznych od dnia 3 lipca br. czujemy się w obowiązku poinformować, że stosowne przepisy mające zaimplementować zapisy dyrektywy SUP do polskiego porządku prawnego DOTYCHCZAS NIE ZOSTAŁY UCHWALONE.
Rzeczywiście, miały one zacząć obowiązywać od tej daty, jednak na razie znajdują się w opracowaniu w resorcie klimatu i środowiska. Oznacza to, że proces legislacyjny, obejmujący przyjęcie projektu ministerialnego przez całą Radę Ministrów, który jest następnie opracowywany i przyjmowany przez obie izby parlamentu i na koniec podpisany przez Prezydenta, znajduje się w bardzo wczesnym stadium. Na dzisiaj brak informacji ze strony Ministerstwa Klimatu i Środowiska jakie są zakładane daty wejścia tych przepisów w życie.
Powyższe oznacza, że od 3 lipca br. w obrocie jednorazowymi wyrobami z tworzyw sztucznych nie nastąpią żadne zmiany, obowiązywać będą przepisy dotychczasowe.
Robert Szyman
Dyrektor Generalny PZPTS“
(22) 750 17 41
unipack@unipack.pl
fb.com/unipackopakowania
facebook.com/unipackopakowania